Δούρειοι

Υπάρχουν δέντρα που μεγαλώνουν μέσα σε σπίτια.
Τρυπούν τα δοκάρια και τα ταβάνια, ψηλώνουν,
παραδίπλα οι σκάλες, τα έπιπλα,
τα ανθοδοχεία που ξεχάστηκαν αδειανά μέχρι να...,
οι φοντανιέρες παραγεμισμένες με γλυκά ούτως ώστε...

Υπάρχουν δέντρα που ξεκινούν μέσα από δωμάτια με τέσσερις τοίχους,
οι ρίζες τους ψηλαφούν τις χαραμάδες στα πλακάκια,
γαντζώνονται στα δάπεδα
και τίποτα δεν θα τα σταματήσει
μέχρι να νικήσουν τη στέγη και να βρουν ουρανό.

Υπάρχουν δέντρα,
όπως υπάρχουν τρόμοι μέσα σε ανθρώπινα σώματα,
όπως υπάρχουν σκέψεις που τελειώνουν με το μια για πάντα
μέσα σε τυχαίους συνειρμούς και άπειρες συνηθισμένες σκέψεις,
όπως υπάρχουν όνειρα μέσα σε όνειρα που δεν είναι φτιαγμένα
από το υλικό που φτιάχνονται τα όνειρα.

Υπάρχουν θλίψεις μέσα σε χαμόγελα,
αναχωρήσεις κρυμμένες σε αφίξεις,
θάνατοι, μικροί θάνατοι δίχως επικήδειους ή εκταφή στα τρία χρόνια
[κανείς δεν περνάει να δει αν είναι αναμμένο το καντηλάκι],
υπάρχουν άνεμοι μέσα σε βλέμματα,
κλουβιά πουλιών σε μπαλκόνια από μνήμες,
αγκαλιές που ο ένας έλειπε ενώ ήταν να είναι. 

Και όπως τα δέντρα στα άδεια σπίτια,
θεριεύουν, πολλαπλασιάζονται, 

γίνονται δάσος.
Αποκτούν δική τους χλωρίδα και πανίδα,
παράξενα πλάσματα αρχίζουν να ζουν εντός τους,
ο κύκλος των εποχών διαφέρει απ' τον δικό μας.

Ιδιότροποι αγέρηδες δημιουργούνται από χαμηλά βαρομετρικά,
και αν κάποιος παρείσακτος βρεθεί εκεί,
τον παίρνουν και τον σηκώνουν.

Τα χρόνια κυλάνε,
το εκάστοτε δάσος αποκτά δική του ζωή,
δική του αίσθηση, δικό του σκοπό, 

δικές του επιθυμίες  -διαφορετικές από τη ''γη'' που το φιλοξενεί ή καταλαμβάνει.
Τέλος, αποκτά συνείδηση και σιωπηλά,
δίχως τον παραμικρό θόρυβο,
ανοίγει τα μάτια. 

Χρήστος Ελμάζης